01 October, 2011
19 September, 2011
ANG PINTUAN
pintuan na ito. Siyempre pa, pinagisipan ko muna
kung papapasukin ko yung kumakatok. Baka naman
kasi madumi yung sapatos niya, madumihan niya pa
yung puso ko. O baka naman magnanakaw siya.
Siyempre pinagisipan ko muna. Nung napagisipan ko
na, at pinakita naman niya na mabuti siyang tao,
pinapasok ko na siya. Pero sinigurado ko muna na
nagpunas siya ng sapatos sa doormat. Ang saya
niyang kasama sa loob. Nagkaroon ng kulay ang
buhay ko dahil sa kanya. Pero di ko alam kung
anong nagawa ko at bigla na lang siyang
nagmadaling lumabas ng pintuan. Nakakasawa na daw
sa loob sabi niya. Nasaktan man ako, hinayaan ko
na lng siyang umalis. Pero nagalit ako, pag labas
niya, sabi ko iwan niya lang nakabukas ang pinto.
Sigurado akong may iba pang papasok diyan.
Hindi ako nagkamali, ang daming pumasok sa loob.
Yung iba, nagmadali ding lumabas. Yung iba,
pinilit kong lumabas ng pintuan. Minsan pa nga,
dalawa yung taong nasa loob e. Alam mo yung
parang naglalaro na lang ako. Ang ikinalulungkot
ko lang, yung iba, napakadumi ng sapatos, hindi
man lang nagpupunas sa doormat. Yung iba pa,
binabagsak yung pagsara ng pintuan. Shempre
masakit, at nakakaasar pa dahil unti unting
nasisisra yung pintuan. Nakakatawa, naalala ko,
kaya pala sila nakakalabas ng pintuan e kasi
hindi ko pla ito nilolock. Alam ko na gagawin ko
sa susunod.
Mayroon na namang kumatok. Pinagisipan ko na
naman kung papasukin ko. Saglit ko lang
pinagisipan, kasi baka umalis e. Pinapasok ko na
agad. Nilock ko yung pinto para sigurado. Ang
masakit non, sinira niya yung pintuan para lang
makalabas. Sira na yung pintuan ko. Nagsawa na
ko.
Sa ngayon, naayos ko na yung pinakamamahal kong
pintuan. Pero ngayon, sinigurado ko na na walang
makakapasok. Nilock ko na yung pintuan ko. Wala
na akong tiwala sa mga tao. Madaming nagtangkang
pumasok. Napakaraming kumatok. Pero hindi ko sila
pinapasok. Ayoko na. Natatakot na ko na baka
sirain na naman nila yung pintuan. Natatakot na
baka dumihan na naman nila yung loob. Kung kailan
ko ito ulit bubuksan hindi ko alam. Basta ang
alam ko, sa ngayon ayoko na muna. Ayoko na ma-
inlove.
22 June, 2011
this is issue one's again,
this time pag usapan naman natin ang mag two timer,
before anythin else
wala akong pinatatamahan dito ha
ito eh ung kadalasan lang naman nangyayari, reality kong baga. masarapa mag two time diba.
ung tipong daladalawa sila, tatlo tatlo, minsan sampo sampo pa nga eh.
pero minsa naisip ba natin kong anu epekto nito sa mga nasasaktan natin?
masarap mag two time pag natapos ka sa isa lilipat ka naman sa isa tapos sa iba nman hanngang sa mag sawa ka, tapos iiwan mo lang kasi may nakikitang kang mas gwapo o mas maganda sa kanya.
minsan pag nag away kayo ng #1 mo damay damay. pati ung second, third and so fourth .
kawawa naman sila noh'
samantalang wala naman sila ginagawa sau kundi ang intindihin ka mahalin lang.,
bakit nga ba kaya masarap mag two time?
kasi de ka marungong ma kontento kong anu meron ang boyfriend o girlfriend mo?
kasi mas meron mas better sa present mo?
o baka naman kasi selfish ka ayaw mo e let go ung present mo?
if its for your own sake kahit nasasaktan mo na sya?
kasi anu? kasi , sarili mo lang iniisip mo?
panu kong gawin sau un?
sa tingin mo makakaya mo?
sa tingin mo ok lang sau?
diba masakit din?
at tsaka, saka mo malalaman,
na mahal mo talaga sya pag may mahal na syang iba pag hindi na ikaw ung mahal nya
tsk,tsk, guys, masarap mag mahal at mahalin.
sana lang marunong tayo makontento sa ibinigay satin, tayo tayo na nga lang nag kakaintindihan tapos tau tau pa nag kakatalohan
guys wake up! mahalin nyo girlfriends /boyfriends nyo, be loyal
sorry sa mga natatamaan ko,
ginigising ko lang kau sa matagal nyo pag kakatulog, baka kasi
sa pag gising nyo wala na ung taong nag mamahal sa inyo ng totoo.
this time pag usapan naman natin ang mag two timer,
before anythin else
wala akong pinatatamahan dito ha
ito eh ung kadalasan lang naman nangyayari, reality kong baga. masarapa mag two time diba.
ung tipong daladalawa sila, tatlo tatlo, minsan sampo sampo pa nga eh.
pero minsa naisip ba natin kong anu epekto nito sa mga nasasaktan natin?
masarap mag two time pag natapos ka sa isa lilipat ka naman sa isa tapos sa iba nman hanngang sa mag sawa ka, tapos iiwan mo lang kasi may nakikitang kang mas gwapo o mas maganda sa kanya.
minsan pag nag away kayo ng #1 mo damay damay. pati ung second, third and so fourth .
kawawa naman sila noh'
samantalang wala naman sila ginagawa sau kundi ang intindihin ka mahalin lang.,
bakit nga ba kaya masarap mag two time?
kasi de ka marungong ma kontento kong anu meron ang boyfriend o girlfriend mo?
kasi mas meron mas better sa present mo?
o baka naman kasi selfish ka ayaw mo e let go ung present mo?
if its for your own sake kahit nasasaktan mo na sya?
kasi anu? kasi , sarili mo lang iniisip mo?
panu kong gawin sau un?
sa tingin mo makakaya mo?
sa tingin mo ok lang sau?
diba masakit din?
at tsaka, saka mo malalaman,
na mahal mo talaga sya pag may mahal na syang iba pag hindi na ikaw ung mahal nya
tsk,tsk, guys, masarap mag mahal at mahalin.
sana lang marunong tayo makontento sa ibinigay satin, tayo tayo na nga lang nag kakaintindihan tapos tau tau pa nag kakatalohan
guys wake up! mahalin nyo girlfriends /boyfriends nyo, be loyal
sorry sa mga natatamaan ko,
ginigising ko lang kau sa matagal nyo pag kakatulog, baka kasi
sa pag gising nyo wala na ung taong nag mamahal sa inyo ng totoo.
20 June, 2011
Sometimes you just feel like you don’t know where to go…
At some instances in your life, you can’t figure out which way would lead you to the right path. You ask for help from anyone you see along the road but they just can’t help you because even them could not find their way out of the dark…Then again, you would only remember him when problems occur…
Then suddenly, you look up, because you felt a tiny drop of water from above… Only then have you realized… God is watching you, guiding you… And he cried, for you did not give importance to his presence…
You pray and ask for forgiveness… You ask him to give you wisdom…
But when the problem is over, you just forget about thanking God and sharing his magnificence to your life…
So much pain for you…
so much discomfort…
But never knowing…
for the longest time…
you have been selfish…
Not sharing to others how God changed your life…
Perhaps the reason behind this is because God wanted us to remember him, to look up to him from the heavens and listen to him saying, “Son, how about asking my help to make things right? How about accepting me as your father…”
Everybody could try, but no one succeeds to be perfect, no one but the father…
We’re all like plants trying to survive the pain, the agony, and the torture this cruel world has in its hands. Some of us show beauty, of passion, and of grace, while others are living their lives in doom, in pity, and in throbbing heartache.
Some plants were even put down, being stepped on, but still, facing the trials to survive. It’s all then least thing we could do, we fight for survival… No matter how hopeless, painful, hurting, still we want to prevail. Because it is a part of our cycle… We get hurt, and eventually, we move on. And in moving on, sometimes, someone will help us—someone will pick us up from the ground in order for us to be put on our deserving pot. Unfortunately, not all have the same fate. Others survive not because someone picked them up, but because they had to find a way to survive, and that is, to store all the pain and the tears inside them, for these tears will be used at one point of their existence, to subside the thirst that they feel as they journey a long but narrow road called “LIFE”…
So, what plant are you?
Subscribe to:
Posts (Atom)