IF I

Don’t ever say that you’re not important for me

You are my only life

If I could only say I love you

I’ll promise it to do

But I can’t

You just treat me as your ordinary friend

And I don’t want to force you

To say I love you too

How could I show you

That my love for you is true?

Maybe if I kiss you

And say “believe me it is true”…

19 September, 2011

ANG PINTUAN

Hindi naman nagtagal, mayroon ng kumatok sa 
pintuan na ito. Siyempre pa, pinagisipan ko muna 
kung papapasukin ko yung kumakatok. Baka naman 
kasi madumi yung sapatos niya, madumihan niya pa 
yung puso ko. O baka naman magnanakaw siya. 
Siyempre pinagisipan ko muna. Nung napagisipan ko 
na, at pinakita naman niya na mabuti siyang tao, 
pinapasok ko na siya. Pero sinigurado ko muna na 
nagpunas siya ng sapatos sa doormat. Ang saya 
niyang kasama sa loob. Nagkaroon ng kulay ang 
buhay ko dahil sa kanya. Pero di ko alam kung 
anong nagawa ko at bigla na lang siyang 
nagmadaling lumabas ng pintuan. Nakakasawa na daw 
sa loob sabi niya. Nasaktan man ako, hinayaan ko 
na lng siyang umalis. Pero nagalit ako, pag labas 
niya, sabi ko iwan niya lang nakabukas ang pinto. 
Sigurado akong may iba pang papasok diyan. 
Hindi ako nagkamali, ang daming pumasok sa loob. 
Yung iba, nagmadali ding lumabas. Yung iba, 
pinilit kong lumabas ng pintuan. Minsan pa nga, 
dalawa yung taong nasa loob e. Alam mo yung 
parang naglalaro na lang ako. Ang ikinalulungkot 
ko lang, yung iba, napakadumi ng sapatos, hindi 
man lang nagpupunas sa doormat. Yung iba pa, 
binabagsak yung pagsara ng pintuan. Shempre 
masakit, at nakakaasar pa dahil unti unting 
nasisisra yung pintuan. Nakakatawa, naalala ko, 
kaya pala sila nakakalabas ng pintuan e kasi 
hindi ko pla ito nilolock. Alam ko na gagawin ko 
sa susunod. 

Mayroon na namang kumatok. Pinagisipan ko na 
naman kung papasukin ko. Saglit ko lang 
pinagisipan, kasi baka umalis e. Pinapasok ko na 
agad. Nilock ko yung pinto para sigurado. Ang 
masakit non, sinira niya yung pintuan para lang 
makalabas. Sira na yung pintuan ko. Nagsawa na 
ko. 

Sa ngayon, naayos ko na yung pinakamamahal kong 
pintuan. Pero ngayon, sinigurado ko na na walang 
makakapasok. Nilock ko na yung pintuan ko. Wala 
na akong tiwala sa mga tao. Madaming nagtangkang 
pumasok. Napakaraming kumatok. Pero hindi ko sila 
pinapasok. Ayoko na. Natatakot na ko na baka 
sirain na naman nila yung pintuan. Natatakot na 
baka dumihan na naman nila yung loob. Kung kailan 
ko ito ulit bubuksan hindi ko alam. Basta ang 
alam ko, sa ngayon ayoko na muna. Ayoko na ma- 
inlove.

No comments:

Post a Comment